Η εμφάνιση της αντρικής μας ομάδας στη Γλυφάδα ήταν πέραν πάσης αμφιβολίας η χειρότερη της φετινής σεζόν. Και ναι μεν και τα 3 γκολ που δεχτήκαμε ήταν προϊόντα ατομικών λαθών (χαφ το 1ο, γκολκίπερ το 2ο, συνολικός αιφνιδιασμός της ομάδας το 3ο - δεν μπορείς να δέχεσαι τέρμα μόλις 1 λεπτό μετά το γκολ ισοφάρισης που έχεις πετύχει!), αλλά στην κυριολεξία η ομάδα δεν μπήκε ποτέ στο παιχνίδι, απόλυτα ταιριασμένη με το συννεφιασμένο Δεκεμβριανό απόγευμα. Τα μόνα ίσως άξια αναφοράς γεγονότα ήταν το 7ο γκολ του επικεφαλής σκόρερ μας Φιλίππου Μπράτσου και το 2ο του Σταύρου Ρίζου.
Πού βρίσκεται λοιπόν η ομάδα μας στο πρώτο τρίτο του πρωταθλήματος;
Η στατιστική μας... τρελαίνει άνθρωπο! Παρά ένα γκολ, είμαστε η καλύτερη επίθεση του πρωταθλήματος - παρά την απουσία του περσινού πρώτου μας σκόρερ, Κώστα Κουλούρη - και ταυτόχρονα η τέταρτη χειρότερη άμυνα. Ας σημειωθεί εδώ ότι μόλις πριν έξι μήνες μας προτάθηκε η παραχώρηση αμυντικών μας σε ομάδα δύο κατηγορίες ψηλότερα (!). Σε πέντε από τα έντεκα παιχνίδια μας, προηγηθήκαμε (σε δύο μάλιστα με 2-0) και τελικά πήραμε έναν ή κανέναν βαθμό (!).
Ε, ναι μετά από 50 τουλάχιστον χρόνια ερασιτεχνικής αλλά φανατικής ενασχόλησης με το ποδόσφαιρο θα τολμήσουμε και τεχνική ανάλυση. Το build-up εμείς το λέγαμε παλιότερα... τσούκου-τσούκου ball(!). Καθαρά ευθυνόφοβη προπονητική εφεύρεση, κρατάμε μπάλα όσο περισσότερο γίνεται για να μη δώσουμε στον αντίπαλο την ευκαιρία να την έχει αυτός στα πόδια του. Βαθύτατα αμυντικής λογικής σύστημα, ξαδερφάκι του περίφημου catenaccio. Τι άλλωστε πιστεύετε ότι σημαίνει catenaccio; 'Αλυσίδα', καλά οργανωμένη άμυνα προσανατολισμένη στο να μηδενίσει την κατοχή του αντιπάλου και άρα τις ευκαιρίες του να επιτεθεί.
Ναι, θα αντιτείνει κάποιος, αλλά με το... τσούκου-τσούκου ball πήρε τα Ch. L. η Μπαρτσελόνα και έκανε ευρωπαϊκές πορείες ο Παναθηναϊκός. Μόνο που το ένα "τσούκου" στην Μπαρτσελόνα ήταν ο Τσάβι και το άλλο "τσούκου" ο Ινιέστα. Το ένα "τσούκου" των Πρασίνων ήταν ο Χένρικσεν και το άλλο ο Καραγκούνης. Ή ακόμα θα πει κάποιος: είναι εφεύρεση του Παπάγου το build-up; Όλες σχεδόν οι ομάδες του κόσμου έτσι παίζουν. Και ποιος είπε ότι ο Guardiola ή ο Luis Enrique δεν είναι ευθυνόφοβοι; Μόνο που οι δικές τους ευθύνες κοστίζουν εκατομμύρια. Κάποτε ο δικός μας coach μου είπε μια φράση που μου χάρισε μια τελείως διαφορετική οπτική στο ποδόσφαιρο: "Κι ο Παπάγος, κι ο Παναθηναϊκός, και η Μπαρτσελόνα το ίδιο ποδόσφαιρο παίζουν. Αλλά ο Παναθηναϊκός το παίζει δύο ταχύτητες πάνω από μας και η Μπαρτσελόνα τέσσερις."
Η αποχώρηση του Άγγελου Φατούρου δημιούργησε ένα δυσαναπλήρωτο κενό και ένα ντόμινο εσωτερικών μετακινήσεων, που οδηγεί - κατά τη γνώμη μας - στις κακές αμυντικές επιδόσεις. Οπισθοχώρησε από αμυντικό χαφ σε στόπερ ο Ντίνος Αλεξιάδης, ενώ έμεινε μόνος στα αμυντικά χαφ ο βιρτουόζος με τη μπάλα στα πόδια αλλά ευαίσθητος στην πίεση, Βαγγέλης Κασβίκης. Δεδομένου ότι οι άλλοι τρεις χαφ μας (Δρυμωνίτης, Ρίζος, Μεσίνι) έχουν περισσότερο επιθετικό προσανατολισμό, απομένουν οι τέσσερις καθαροί αμυντικοί μας και ο τερματοφύλακας να δέχονται όλο το βάρος των επιθέσεων του αντιπάλου, αφού δεν υπάρχει μπροστά τους δεύτερη αμυντική γραμμή για να μειώσει την πίεση.
Υπάρχει λύση;
Υπάρχει, προφανώς. Και κατάλληλο στόπερ έχουμε, και αμυντικό χαφ για να βοηθάει τον Βαγγέλη έχουμε, και αυτά μπορούν να εφαρμοστούν χωρίς να χάσουμε την επιθετική μας ισχύ, που σύντομα θα ενισχυθεί και από την επιστροφή του Κουλούρη. Το τεχνικό μας επιτελείο είναι ικανό να προχωρήσει στις απαραίτητες διορθώσεις, αρκεί να υπάρχει ηρεμία και αυτοσυγκράτηση στον πάγκο, ώστε οι παίκτες να αποδίδουν τα αναμενόμενα και οι διαιτητές να μη μας αντιμετωπίζουν από "σφιγμένοι" έως εχθρικοί.
Θα χάσουμε ίσως κι άλλα παιχνίδια φέτος. Ας τα χάσουμε όμως από αντιπάλους που θα παίξουν καλύτερα από εμάς. Αλλά τέτοια εκνευριστικά απογεύματα, σαν της 7ης Δεκεμβρίου, καλό είναι να τα αποφύγουμε από εδώ και πέρα.
